Bernie Sanders, czy jak nazywają go niektórzy – „towarzysz z Vermont”, ma na koncie kilka (będziemy eufemistyczni) kontrowersyjnych pomysłów. Na przykład:
- obowiązkowe ubezpieczenia państwowe dla wszystkich pracowników
- przymusowa zmiana struktury własności firm
- rozbicie dużych banków, oraz ograniczenie zakresu ich potencjalnych ofert
- wykluczenie z konkurencji o kontrakty publiczne przedsiębiorstw, które niepodzielają „wartości podstawowych”.
Sandersowi, podobnie jak wielu przedstawicielom lewicy wydaje się, że wie lepiej. Wie lepiej od przedsiębiorców, jak powinien funkcjonować biznes. Wie lepiej od pracowników, jakie powinni mieć ubezpieczenie. Wie lepiej od rynku, jakie powinny być ceny leków. W ogóle wie lepiej, jak powinien być zorganizowany świat.
Brzmi znajomo? Zgadliście.
Sam Sanders lubi nazywać siebie „demokratycznym socjalistą”. Deklaruje, że chce ustroju w którym ludzie są równi i budują razem szczęśliwe społeczeństwo.
Problem w tym, że to co proponuje Bernie skończyłoby się tak samo, jak poprzednie próby budowania antyrynkowych utopii. Amerykanów pod rządami Sandersa czekałby stopniowy spadek tempa wzrostu, rozrost biurokracji, spadek jakości usług publicznych, aż wreszcie Stany Zjednoczone podzieliłyby los państw bloku wschodniego.
Zaczyna się chwytliwymi hasłami, a kończy na bezmyślnej ideologii niszczącej gospodarkę i relacje międzyludzkie. Większość wyborców ma tego świadomość, dlatego należy się raczej spodziewać, że nominacja Sandersa na kandydata demokratów, pchnie umiarkowanych wyborców do głosowania na Donalda Trumpa. Na szczęście, ostatnie dni przyniosły nadzieję na uniknięcie takiego scenariusza. W Iowa, gdzie Sanders miał mieć gwarantowany sukces, zwycięstwo odniósł Pete Buttigieg. Racjonalny kandydat, który miałby szanse zawalczyć o centrum i ewentualnie pokonać Trumpa.
Miejmy nadzieję, że wyborcy Demokratów podejmą właściwą decyzję. Drodzy Demokraci, nie stawiajcie na Dzierżyńskiego XXI wieku.
